Kila Kilio Chenye Maana


 

Mchana wa Jumatatu ulikuwa mkali, na jua likiwa limechomoza hadi kwenye nyayo za mtaa wa Kariakoo. Amani ya kawaida ya jiji ilichanganyika na kelele za mabasi, wauzaji wa mitaani, na vinywaji vya majirani. Hapo ndani ya ghorofa ya zamani, kando ya barabara yenye vumbi na matope, Aliyu alikuwa ameketi peke yake, akitazama simu yake ikipigia wimbo wa mara kwa mara.

Aliyu alikuwa kijana wa miaka ishirini na moja, akisukumizwa na ndoto ambazo hazikuonekana kuwa na mwanzo wa kufikiwa. Alijua kuwa maisha ni mapambano yasiyo na kipimo: kazi ya muda mfupi, deni la kodi, na mzazi aliyekuwa mgonjwa. Lakini zaidi ya yote, alihisi upweke usioweza kuepukika, upweke ulioketi ndani ya moyo wake kama wingu gumu lisilokuwa na mwisho.

Hapo ndipo alipoona ujumbe mfupi kutoka kwa Faraja, rafiki yake wa shule ya msingi ambaye alikua karibu sana naye. "Nataka tuzungumze. Leo." Maneno hayo yalimfanya Aliyu kipande cha matumaini cha ndoto iliyopotea kiinuke. Alijua kuwa hata kidogo cha upendo wa kirafiki kinaweza kuwa kielelezo cha mwanga.

Aliyu alifika katika bustani ya mtaa, mahali ambapo viti vya miti vilikua vichache na maua yalichanua kwa upole wa msimu wa mvua. Faraja alikuwa ameketi pale, uso wake ukiwa na hofu na huzuni.

"Tafadhali, usijaribu kuelewa kila kitu sasa. Lakini sina mahali pa kuishi kwa wiki chache," alisema Faraja kwa sauti iliyojaa shida. Macho yake yaliangalia chini, lakini upweke uliokuwa ndani yake ulikua wazi. Aliyu alihisi moyo wake kuvunjika. Hakusema neno lolote kwa sekunde kadhaa, kisha akamshika mkono na kumwambia: "Tutaenda pamoja. Siwezi kusema kila kitu kitakuwa sawa, lakini hatutakuwa peke yetu."

Hapo waliketi chini ya kivuli kidogo, wakiwa wamesalia bila kusema mengi, lakini kwa pamoja. Dunia ilionekana kuwa na mizizi yake yenye nguvu, ikiwapa nguvu kidogo ya kuendelea. Lakini mapambano ya maisha hayakukoma. Juu ya vichaka vilivyokua kando ya njia, watoto waliendelea kucheza bila hofu, huku vicheko vyao vikitamba na kelele za jiji, zikituma ujumbe kuwa bado kuna tumaini.

Aliyu na Faraja walipita kwa siku kadhaa za usumbufu na changamoto, lakini kila changamoto ilikua ni shina jipya la ujasiri ndani yao. Walijua kuwa maisha hayaendi kwa mpangilio wa haki, bali kwa ujasiri wa kuendelea. Mwisho, walipata makazi madogo, walipata kazi za muda, lakini zaidi ya yote, walipata uhakika wa kuwa peke yao hawakuwa tena.

Na hivyo, dunia yenye hofu, umasikini, na machungu, bado ilibeba hisia za huruma, urafiki, na matumaini madogo madogo, yale ambayo hayatakiwi kuonekana lakini hubaki ndani ya mioyo ya waliobahatika kuyagusa.